De groep Chai Masters bestaat uit 5 leden afkomstig uit Frankrijk, Spanje en Iran, met als gemeenschappelijke overeenkomst dat ze afgestudeerd zijn in Amsterdam en vandaar uit werken en er ook grotendeels woonachtig zijn. Het betreft Antonio Mariano Moreno Glazkov op trompet en flugelhorn en grotendeels verantwoordelijk voor de composities, Lucas Martínez Membrills op tenorsax, Benjamin Thiébault op piano, Arin Keshishi op el. bas en Aure Violas op drums .Ter verduidelijking, Glazkov komt oorspronkelijk uit Murcia, Spanje, Membrilla uit Blanes , Spanje, Thiébault uit Montpellier, Frankrijk, Violas uit Fontainebleau, Frankrijk en Keshishi uit Teheran, Iran. Een volstrekt internationaal gezelschap dus die elkaar min of meer hebben gevonden door hun studie in Amsterdam, dus toch zeker een Nederlands tintje. Zoals gezegd staat Glaskov garant voor de meeste composities, behalve “The Sea Level” van Aurel Violas, het intro van “Segment” is van Benjamin Thiébault en het arrangement is van Glazkov, Thiébault en Violas, de rest is van Charlie “Bird” Parker.

Ondanks hun grotendeels verblijf in Nederland was ik niet op de hoogte van het bestaan van deze band , te weinig PR of mijnerzijds te weinig sites afsnuffelen, ik laat het maar in het midden, helaas, want ik had ze graag eens live gezien, zeker na beluistering van dit leuke album. De muziek van dit quintet beweegt zich tussen diverse zogenaamde jazz categorieën, gezien hun studie en verblijf in Amsterdam hoef je hier niet bang te zijn voor mainsteam of neo bop, overigens niks ten nadele van deze genres, maar hier wordt wel gestreefd naar nieuwe geluiden, iets waarvan ik overtuigd ben dat het de essentie is van jazz, stilstand is achteruitgang in muziek die grotendeels toch geïmproviseerd is. Daar zijn we al in het eerste nummer getuige van, “Momo, the girl who knew how to listen”, de titel alleen al, het blijft wat onderkoeld anders zou het zo weggelopen kunnen zijn uit het oeuvre van Mingus.

In “Magic Realism” zet dat gevoel zich eigenlijk voort, spannende en uitdagende muziek waarin vooral groepsgewijs perfect wordt gemusiceerd, maar dat is schijn want de onderscheidene solo’s van de groepsleden zijn niet te versmaden, stuk voor stuk meesters op hun instrument. Een van de fraaiste nummers op dit album vind ik de combinatie van “Segment” (intro) en het nummer zelf, het intro is een bedachtzaam introvert stuk, gevolgd door een duidelijk op bebop geïnspireerd stuk dat echter duidelijk zijn eigen weg inslaat, terecht want stilstand is achteruitgang, perfect samenspel dat leidt tot fraaie en inspirerende muziek die terugblikt op het verleden maar daar alle nieuwe verworvenheden van de hedendaagse jazz aan toevoegt. Afsluiter “Orso Peño” is ook een prima voorbeeld hoe dit internationale gezelschap een absolute eenheid vormt wanneer het erop aankomt om superieure jazz te maken, ik hoop ze gauw eens live mee te maken.

Jan van Leersum.